Sznaucer - obrońca domowego ogniska

Rola obrońcy jest dla sznaucerów naturalnym zadaniem. Już w średniowieczu podróżujący kupcy używali je do ochrony swego majątku, poza tym psy te były powszechnie używane do obrony i zaganiania bydła i owiec. Zarówno Sznaucer olbrzym, jak i miniaturka pochodzą od pierwotnego Sznaucera średniego i to tłumaczy mocno rozwinięty instynkt obronny.
Wysoki i silny Sznaucer olbrzym był specjalnie hodowany jako pies obronny, a w Europie często jako pies policyjny. Lecz za jego groźnym wyglądem zewnętrznym ukrywa się delikatne serce i jeśli jest trzymany jako pies domowy to staje się wiernym przyjacielem rodziny. Natomiast miniaturka też jest obrońcą, tyle że nieco mniejszym. Zawsze zostaniesz ostrzeżony o wejściu na Twój teren obcej rasy.

Sierść sznaucerów

Sierść sznaucerów składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Po trymowaniu na wystawę - oprócz pysków i łap - gęsta sierść powinna wyglądać jak obcisła kurtka. Taki wygląd psa jest wynikiem wielogodzinnej racy fachowca lub właściciela.
Sierść sznaucera bez odpowiedniej pielęgnacji szybko staje się pierzasta i nastroszona. Można tego uniknąć dzięki regularnemu podcinaniu włosa pokrywowego nożyczkami lub nożem do trymowania. Po obcięciu sierści wyrasta na plp;ygodi nowa. Samo obcinanie nie jest trudne, wymaga jednak sporo czasu. Jeśli nie masz zamiaru wystawiać swojego psa, to możesz się sam nauczyć, jak osiągnąć to "eleganckie, obcisłe futerko". Wielu hodowców chętnie pokazuje jak trzeba trymować małe psy, naturalnie dopiero wtedy, gdy trochę podrosną. Możesz również wybrać łatwiejszą metodę: zaopatrzyć się w elektryczną bolarkę i golić całą sierść psa (oprócz głowy i łap!) 2-3 razy w roku. Niestety wtedy struktura sierści zmienia się. Odrasta jedynie miękki podszerstek, pies zostaje pozbawiony twardego włosa pokrywowego i jego pięknych barw, choć będzie elegancki i zadbany. Warto również 2 razy w tygodniu wyszczotkować dokładnie całą sierść i jeśli to potrzebne, podciąć wlosy na łapach i pysku!

Krótka historia mojego sznaucerka

Mój sznaucerek miniaturowy wabi się Jessy. Ma 4 lata. Kiedy go kupiłam miał 6 tygodni:

Był bardzo żywotny i dużo rozrabiał.

Kiedy podrósł polubił zabawy na śniegu:

Dziś jest szczęśliwym pieskiem, lubiącym wygrzewać się przy kaloryferze, bawić się z domownikami i przytulać się. Jest strasznym pieszczochem.

Sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym –    ^{rasa psów} należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucery. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących^{. Typ} dogowaty.

Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.

Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny). Zaliczany do psów obronnych

Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.

Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufle i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.

Sznaucer średni

Sznaucer średni – rasa psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych,  szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucery. Zgodnie z kalsyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących. Typ dogowaty 

<sup>Sznaucery pochodzą ze znanych z hodowli owiec i bydła obszarów Bawarii i Witembergii na południu Niemiec, gdzie można natrafić na wzmianki o średnim sznaucerowatym psie już w XVI w. Dawniej dotrzymując kroku koniom, towarzyszył dyliżansom w długich trasach, potrafił także zwalczać gryzonie w miastach.

Okrywa włosowa jest szorstka, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Umaszczenie jakie występuje to pieprz i sól, srebrne oraz rzadziej całkowicie czarne. Białe plamy na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.

Sznaucer średni jest psem stróżującym i towarzyszącym

Zdecydowany temperament, nie wykluczający zimnej krwi i ostrożności, upodobanie do zabaw. Jest przywiązany do swego pana i akceptuje dzieci. Jest szczekliwy, ale czujny. Inteligentny i uważny, łatwo się uczy. Jest wytrzymały i odporny na wahania temperatury oraz choroby.</sup>

 

Sznaucer miniatura

Sznaucer miniaturowy - rasa psów, należąca do grupy pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Jest zaklasyfikowana do sekcji psów typu pinczera i sznaucera - w podsekcji sznaucery. Typ dogowaty.
Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.